با جمعی از فرماندهان رفته بودیم خدمت مقام معظم رهبری
تا سخنرانی آقا آغاز شد ، دیدم شهید صیاد شیرازی شروع کرد
ریز به ریز نکات سخنرانی آقا رو می نوشت
بهش گفتم: آقای صیاد! این سخنرانی چندین بار از اخبار
بذار تو خونه بنویس ، چرا اینجا می نویسی؟
شهید صیاد برگشت و گفت:
می نویسم به خاطر اینکه به محض خروج از این مجلس امر
شادی روح شهدای اسلام صلوات
مرحوم آیت الله العظمی اراکی می فرمودند:
مرحوم
آخوند ملا محمد کبیر، قطعه زمینی در اطراف سلطان آباد اراک داشتند که در
آن، زراعت می کرد و نان سال اهل و عیال خود را از آن زمین به دست می آورد.
یک
وقت که حاصل زمین را خرمن کرده بود ودر دشت، خرمن های دیگری نیز وجود
داشت، کسی عمداً یا سهواً آتش روشن می کند، باد می وزد و آتش به خرمن ها می
افتد و خرمن ها یکی پس از دیگری در آتش می سوزد.
شخصی نزد مرحوم آخوند کبیر می رود و می گوید: چرا نشسته ای! نزدیک است خرمن شما آتش بگیرد.
آخوند
کبیر تا این سخن را می شنود عبا و عمامه اش را می پوشد و قرآن به دست بر
سر خرمن می رود و رو به آتش می ایستد و خطاب به آن می گوید:
ای آتش! این نان اهل و عیال من است، تو را به این قرآن قسم می دهم این خرمن را نسوزانی .
در
حالی که تمام خرمن های دیگر خاکستر شده بود این یک خرمن سالم ماند! هر کس
می آمد و می دید، انگشت حیرت به دندان می گزید و متحیر می شد که چطور این
خرمن سالم مانده است.
این
بزرگواران تربیت شده و درس گرفته از مکتب حضرت ابراهیم علیه السلام هستند
که چون خداوند به آتش امر کرد: {یا نار کونی برداً و سلاماً علی ابراهیم}،
آموخته اند که هر چیزی ممکن است به امر خداوند و به اذن او انجام گیرد.
بزرگان
دین نیز هنگام مشکلات، با توجه به آیات قرآن و زندگی معصومین علیهم
السلام، مصائب را از خود دور یا تحمل آن را به خود شیرین می کردند!
یا رب این آتش که در جان من است / سرد کن آن سان که کردی بر خلیل
سلام
توصیه هایی از آیت الله بهجت رحمة الله علیه
ما باید باب توجیه خطا و اشتباه را به روی خود ببندیم و برای هر خطا، زبان به استغفار بگشاییم و اگر قابل جبران باشد، جبران کنیم.
خدا نکند حرام در نزد انسان زینت داده شود! این یک بیماری قلبی است که انسان به آن مبتلا می شود، و با وجود راههای حلال که نیازش را برآورده می کند، خود را به حرام گرفتار می نماید!
کسی که بداند در مرآی و مسمع خدا است، نمی تواند گناه کند. تمام انحرافات ما از این است که خدا را ناظر و شاهد نمی بینیم.
بعضی گمان می کنند که ما از ترک معصیت عبور کرده ایم؛ غافلند از این که معصیت، اختصاص به کبائر معروفه ندارد، بلکه اصرار بر صغائر هم، کبیره است.
در قضیه حضرت یوسف (علیه السلام) آمده است: (اخرج علیهن: بر آنان بیرون آی.) فقط یک دیدار بود، و پس از دیدن جمال حضرت یوسف... دستها را قطع کردند و بی اختیار شدند!... پس اهل شهود که کشف آنها به مراتب قوی تر است، چگونه با مشاهده جمال و کمال مطلق، به هر چه غیر او است پشت پا نزنند؟!
هر که عمل کرد به معلومات خودش، خداوند مجهولات او را معلوم می فرماید!
ما باید در اعتقادات و اعمال، چه عمل شخصی مان و یا عمل نوعی و اجتماعی مان و در عبادتمان، از تحصیل رضایت خدا، لحظه ای غافل نشویم و مسامحه نکنیم که اگر مسامحه بکنیم، در همان آن، خاسر و زیانکار شده ایم!
مدام به قرآن نگاه کردن، دوای درد چشم است.
سـاعتـش را :
بر امـام حسـین تنـظیـم نـمـوده ام ،
تـا بـا یاد مصـائبــ ایـشـان و حـوادثـــ عـاشـورایـش تـربیـتـــ پـیـدا کنـم .
دقـیقـه اش را :
بـر مـهـدی قـائـم تنـظیـم نـمـوده ام ،
تـا دقـایـق عمـرم بـی یـاد او نـگذرد ، شایـد کـ ه روزی سـربـازش شـوم .
ثـانیـ ه هـایـش را :
گـرد آن دوازده مـرواریـد مـی گـردانـم ،
تـا بـا نـور آنـان ظـلـمـت خـود را روشنـایـی بـخـشم .
مخـتار: تـو چـرا از قـافـلـ ه عـشـق جـا مـانـدی ؟
کـیـان : راه گـم کـردم ابـو اسحـاق .
مخـتـار : راه بـلـدی چـون تـو کـ ه راه را گـم کنـد ، نـابـلـدان را چـ ه گنـاه ؟
کـیـان : راه را بستـ ه بـودنـد از بـیـراهـ ه رفتـم
هـر چـ ه تـاختـم مـقصـد را نـیـافتـم ،
وقـتـی بـ ه نـینـوا رسیـدم { خـورشیـد بـر نیـزه بـود .
مـختـار: شـرط عشـق جنـون اسـت مـا کـ ه مـانـدیـم ، مجـنـون نـبـودیـم .
