نــــــــــور

منبع : گروه اینرنتی رهروان ولایت

سوال: سلام، برای اینکه بدانیم نماز ما مقبول درگاه احدیت شده است چه کاری باید بکنیم؟ جایی دیدم نوشته بود خواندن  آیه الکرسی بعد از هر نماز باعث قبولی آن نماز می‌شود آیا این درست است؟ من بعضی مواقع در نماز حضور قلب ندارم فکرم سر نماز همه جا می‌رود آیا این نماز قبول است؟ برای ایجاد حضور قلب چکار کنم؟

پاسخ :
خداوند در قرآن کریم به فلسفه نماز اشاره کرده و می‌فرماید: نماز بگزار، که نماز آدمى را از فحشا و منکر باز مى‌‏دارد «1»
طبیعت نماز از آنجا که انسان را به یاد نیرومندترین عامل بازدارنده یعنى اعتقاد به مبدء و معاد مى‌‏اندازد داراى اثر بازدارندگى از فحشاء و منکر است و این اثر به قدرى اهمیت دارد، که در بعضى از روایات اسلامى به عنوان معیار سنجش نماز مقبول و غیر مقبول از آن یاد شده، چنان که امام صادق علیه السلام مى‏‌فرماید:
کسى که دوست دارد ببیند آیا نمازش مقبول درگاه الهى شده، یا نه؟ باید ببیند آیا این نماز او را از زشتى‏‌ها و منکرات باز داشته یا نه؟ به همان مقدار که بازداشته نمازش قبول است!«2»
نهى از فحشاء و منکر سلسله مراتب و درجات زیادى دارد و هر نمازى به نسبت رعایت شرایط داراى بعضى از این درجات است.
قبولی نماز انسان بستگی به حضور قلب او در نماز دارد، همان گونه که در روایتی از امام صادق ـ علیه السلام ـ است که می‌فرمایند:
همانا از نماز انسان، نصفش، ثلثش، ربعش یا خمسش بالا برده می‌شود و آن مقداری از نماز که توجّه قلبی داشته باشد بالا برده می‌شود«3»
و البته یکی از راه‌ها برای مقبول واقع شدن نماز در درگاه الهی، خواندن آیت الکرسی می‌باشد، همان گونه که از رسول خدا روایت شده است که فرمودند:
علی جان! هرکس آیت الکرسی را بعد از هر نمازی بخواند،چه نماز مستجبی باشد و چه نماز واجب،نوشته می‌شود که نمازش مورد قبول قرار گرفت و آن شخص در امان خداست و پروردگار عالم او را محافظت می‌کند«4»
حجت السلام قرائتی در کتاب آشنائی با نماز ص 58 چند راه کار جهت ایجاد حضور قلب در نماز معرفی می‌کند که عبارتند از:
یکى از راه‏‌هاى کسب حضور قلب، دانستن معناى نماز و در نظر آوردن ترجمه کلماتى است که انسان در نماز مى‏‌گوید.
راه دیگر، انتخاب مکانى براى نماز است که رفت و آمدها و سر و صداها، صحبت‌‏ها، عکس‏‌ها و تابلوها، او را به خود مشغول نسازد.
راه دیگر، انجام مستحباتى است که پیش از نماز و هنگام نماز، رعایت آن‌ها به نمازگزار حالت توجّه بیشترى مى‌‏دهد و او را به یاد خدا و بندگى خویش مى‌‏اندازد.
وقتى به ملاقات یک شخصیّت برجسته مى‌‏روید، بهترین لباس را مى‌‏پوشید و مؤدّب در نزد او مى‏‌ایستید و یا مى‌‏نشینید و از هر کارى که برخلاف ادب باشد، پرهیز مى‏‌کنید، به سخنان او کاملًا گوش مى‏‌دهید و به آنچه خودتان مى‌‏گوئید، کاملًا توجّه دارید و در سراسر لحظه دیدار، آن شخص در نظرتان است.
خدا برترین موجود است و هستى همه موجودات به او بستگى دارد. ما، بنده‌ه‏اى نیازمند و ناتوان، که از نعمت‌‏هاى او برخورداریم، به شکرانه نعمتهایش به عبادت و نماز مى‏‌ایستیم. توجّه به این «جایگاه» که ما در مقابل «اللَّه» داریم، دل را نرم مى‏‌کند، خضوع و خشوع و فروتنى مى‌‏آورد.
نماز، «ذکر خدا» است. هر چه بیشتر دلمان حاضر و قلبمان متوجّه عظمت خدا و نیاز خودمان باشد، نمازمان سازنده‌‏تر است.

منابع:
1: اتْلُ ما أُوحِیَ إِلَیْکَ مِنَ الْکِتابِ وَ أَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ ما تَصْنَعُونَ «سوره عنکبوت آیه 45»
2: انْ أَحَبَّ أَنْ یَعْلَمَ أَقُبِلَتْ صَلوتُهُ أَمْ لَمْ‏تُقْبَلْ؟ فَلْیَنْظُرْ: هَلْ مَنَعَتْهُ صَلوتُهُ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ؟ فَبِقَدْرِ ما مَنَعَتْهُ قُبِلَتْ مِنْهُ!«« مجمع البیان»، جلد 8، صفحه 285»
3: اَن العبدَ لیُرفعُ لهُ مِن صلاتهِ نصفُها او ثلُثها او ربعُها او خمسُها و ما یرفعُ لهُ الّا ما اقبلَ علیهِ بقلبهِ «بحارالانوار، ج 84، ص 238.»
4: دعوات راوندی ص 84 ح 215 عدةالداعی ص 293.