آیا گناه‎کاران می‎توانند اهل تهجد و نماز شب باشند و نماز شب برای آنها پله‎ای برای صعود معنوی باشد؟ یا نماز شب نتیجه صعود معنوی است؟

بسیاری از کسانی که موفق به تهجد شبانه نمی‎شوند، اگر علت را از آنها بپرسید، می‎گویند: این کارها لیاقت می‎خواهد و ما اهل گناهیم. اما آیا واقعا تنها دلیل، این است؟ و از آن‎طرف آیا هر کسی که به نماز شب موفق شد، قطعا دلیل پاکی وتقوای اوست؟

در جواب عرض می‎کنیم؛ همانطور که می دانید انسان از دو بخش جسم و روح تشکیل شده است واین دو بخش باهم ارتباط تنگاتنگی دارند و سلامت یا معیوب بودن هر کدام باعث سلامت یا عیب دیگری می‎گردد. لذا اگر کسی دستورات مربوط به سلامت جسمی (مانند: استفاده غذاهای متناسب با مزاج و خواب درست وبه موقع و...) را رعایت نکند، همانند کسی که گناه می‎کند، از توفیق شب زنده داری باز خواهد ماند.

دراین مطلب می خواهم کمی درباره خواب صحبت کنم.

بدون مقدمه، آیا می‎دانید اگر کسی در حالت مشغول بودن فکر بخوابد (که البته به این راحتی‎ها خوابش هم نمی‎گیرد)، در حال خواب هم مغزش در حال کار است و این خواب باعث رفع خستگی وی نخواهد شد؟

بنابراین اگر کسی در زمان خواب، ذهن خود را از افکار پراکنده خالی کند، اولا: زود خوابش خواهد برد و در نتیجه زودتر بیدار شده و توفیق نماز شب و نماز صبح اول وقت را پیدا خواهد کرد. و ثانیا: این خواب باعث رفع خستگی وایجاد نشاط و آرامش در او خواهد شد.

ضمنا آیا می‎دانید خواب اگر از اوائل شب به تأخیر بیفتد، به میزان تأخیرش از فایده چنین خوابی کاسته می‎شود؟

و آیا می‎دانید که خواب از جمله کارهایی است که نیاز به مقدمه چینی و به اصطلاح تشریفات دارد؟ درست مانند ورزش پرتحرک (البته به صورت معکوس، یعنی قبل از خواب باید فاصله‎ای بین خوردن و خواب ایجاد شده و همچنین از میزان فعالیت‎های پر تحرک کاسته شود و در مقابل برای ورزش پر تحرک باید ابتدا نرمش کرد و عضلات بدن را برای آن آماده نمود.)

بنابراین این جمله صحیح است که بگوییم: دنیا می‎خواهی، زود وخوب بخواب؛ و اگر آخرت هم می‎خواهی، زود و خوب بخواب.