ربا ، شرک اصغر
جمعه, ۲۰ تیر ۱۳۹۳، ۰۸:۳۲ ب.ظ
همانطور که میدانیم شرک دو نوع است : شرک اکبر و شرک اصغر !
شرک
اکبر که عظیمترین و بزرگترین گناهان است و خداوند ان را نمی بخشد مگر کسی
که از ان توبه کند و آن نابود کننده ی تمام اعمال انسان است . شرک
اکبر میتواند در یکی از این موارد باشد :در باب فرمانبرداری و شعائر
درخواست و طلب کمک از غیر از خدا و قربانی کردن برای غیر از او یا اطاعت و
گردنکجی و ادعای حق تشریع برای غیرخدا
و اما شرک اصغر مانند ریا ، سوگند خوردن به غیر از خدا در بعضی از صورتها و مانند آن ...
خداى متعال در آیه 113 سوره یوسف مى فرماید:
(آنها هم که ایمان مى آورند، ایمان اکثرشان خالص نیست، بلکه آمیخته با شرک است) ممکن است، خودشان چنین تصور کنند: مؤمنان صالحى هستند، ولى غالباً رگه هاى شرک در افکار و گفتار و کردارشان، وجود دارد.ایمان
تنها این نیست که انسان اعتقاد به وجود خدا داشته باشد، بلکه یک موحد
خالص، کسى است که غیر از خدا، معبودى به هیچ صورت در دل و جان او نباشد،
گفتارش براى خدا، اعمالش براى خدا، و هر کارش براى او انجام پذیرد، قانونى
جز قانون خدا به رسمیت نشناسد، و طوق بندگى غیر او را بر گردن ننهد و
فرمانهاى الهى را خواه مطابق تمایلاتش باشد، یا نه، از جان و دل بپذیرد، و
بر سر دو راهى خدا و هوا ، همواره خدا را مقدم بشمارد، این است ایمان خالص،
از هر گونه شرک: شرک در عقیده، شرک در سخن و شرک در عمل.
و راستى اگر بخواهیم حساب دقیقى در این زمینه بکنیم، موحدان راستین و خالص و واقعى، بسیار کم اند!به همین دلیل، در روایات اسلامى مى خوانیم: امام صادق(ع) فرمود:
شرک در اعمال انسان، مخفى تر است از حرکت مورچه سیاه کوچکی بر سنگ سیاهی در شبی تاریک...
و
یا در حدیثی از پیامبر(ص) مى خوانیم: «خطرناک ترین چیزى که از آن بر شما
مى ترسم، شرک اصغر است. اصحاب گفتند: شرک اصغر چیست اى رسول خدا؟ فرمود:
ریا کارى، روز قیامت هنگامى که مردم با اعمال خود در پیشگاه خدا حاضر مى
شوند، پروردگار، به آنها که در دنیا «ریا» مى کردند مى فرماید: به سراغ
کسانى که به خاطر آنها ریا مى کردید، بروید، ببینید پاداشى نزد آنها مى
یابید؟
امام
باقر(ع) در تفسیر آیه فوق نقل شده که، فرمود: «منظور از این آیه شرک در
اطاعت است، نه شرک در عبادت، و گناهانى که مردم مرتکب مى شوند، شرک اطاعت
است؛ چرا که در آن اطاعت شیطان مى کنند و به خاطر این عمل براى خدا شریکى
در اطاعت قائل مى شوند»
در
بعضى از روایات دیگر مى خوانیم که منظور «شرکِ نعمت» است. به این معنى که
موهبتى از خداوند به انسان برسد، و بگوید این موهبت از ناحیه فلان کس به من
رسیده، اگر او نبود من مى مردم! و یا زندگانیم بر باد مى رفت و بیچاره مى
شدم! در اینجا غیر خدا را شریک خدا، در بخشیدن روزى و مواهب شمرده است.
خلاصه اینکه: منظور از شرک در آیه فوق، کفر و انکار خدا و بت پرستى به صورت رسمى نیست؛چنانکه از امام رضا(ع) نقل شده، فرمود:
شِرکٌ لا یَبلُغُ بِهِ الکُفْرَ (این شرکی است که که به کفر نمی انجامد)
ولى «شرک» به معنى وسیع کلمه، همه اینها را شامل مى شود.
