تقدیم به معلمم
امام سجّاد ( علیه السّلام ) :
« حَقُّ سائِسِکَ بِالعِلمِ ، التَّعظیمُ لَهُ و التَّوقیرُ لِمَجلِسِهِ و حُسنُ الاِستِماعِ إلَیهِ ؛»
حق استاد تو این است که بزرگش دارى و محضرش را محترم
شمارى و با دقّت به سخنانش گوش بسپارى .
من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 620
معلم ای فروغ آسمانی
معلم مهر پاک جاودانی
معلم ای چراغ راه دانش
معلم آیه های مهربانی
مرا از جهل و نادانی رها کن
مرا با علم و ایمان با خدا کن
بیا ای گل تو از گهواره تا گور
مرا با علم و دانش آشنا کن
دلی شفاف چون آیینه داری
محبت و صفا در سینه داری
اگر داری گهی اخمی به چهره
ولی بی شک دلی بی کینه داری
معلم ای چراغ آفرینش
تو هستی افتخار آفرینش
تو هستی گوهر نایاب دریا
عجب دارم ز تاب آفرینش
گام به دنیا گذاشتم؛ همه جا تاریک بود. دنیای من، دنیای سیاهی جهل بود.
همیشه می پنداشتم این جهان، غرق در پدیده های پوچ است
و البته ریز و درشت هایی که برایم گنگ و بی معنا بود.
من با شنیدن کلماتی بزرگ می شدم که حتی معنای آنها را به خوبی نمی دانستم.
دریچه ای از دانایی به رویم باز نبود. تا اینکه روزی، دستی مهربان
پنجره اتاق ذهنم را گشود و غبار تاریکی را از دلم زدود.
آنگاه چشمانم به نور دانایی روشن شد و کسی به من آموخت
جدال با سیاهی جهل را. کسی به من آموخت که قلبم را به مهمانی نور علم ببرم.
به قلبم آموخت که از ظرفیت عشق آکنده شود تا مظروف دانش قرار گیرد
مگر نه اینکه «اَلْعِلْمُ نُورٌ یقْذِفُهُ اللهُ فِی قَلْبِ مَنْ یشاءُ»؟!
پس من چگونه سپاس گزار مهربانی های آموزگاری باشم که مرا به
ضیافت آسمانی علم بُرد و بر سفره نور نشانْد و دانایی را به من تعارف کرد؟
هزاران هزار سپاس، آموزگار من!
