سحرهای عرفانی رمضان
نمی دانم چه سّری است در رمضان، که سحرهایش این گونه غوغا می کند.
نمی دانم چه سّری است در رمضان، که سحرهایش پرده از دیدگان بیدار
کنار می زند تا نیافتنی ها را به چشم ببینند و به گوش بشنوند...
سحرهای رمضان چشیدنی است.
عاشقانه ترین کلمات، لطیف ترین عبارات و مهربانه ترین نجواها
به برکت سحرهای رمضان است که آفریده می شوند؛
و تنها کسی می تواند زیبایی سحرهای رمضان و جادوی ملکوتی
آنها را دریابد که جنس سحر را بشناسد و بداند آنچه را که هر سحر اتفاق می افتد...
باورم نمی شود ماه رمضان بیاید و درِ خانه ای بسته بماند.
باورم نمی شود ماه رمضان بیاید و دستی خالی بازگردد.
باورم نمی شود ماه رمضان بیاید و دلی داغدیده بماند.
مگر رمضان ماه برکت و رحمت و آمرزش نیست؟
مگر بهترین روزها و بهترین شب ها و بهترین ساعات آز آنِ رمضان نیست؟
مگر ضیافت خدا تمام عیار بر پا نمی شود؟
اما نمی دانم چه سّری است در رمضان، که سحرهایش این گونه غوغا می کند.
نمی دانم چه سّری است در رمضان، که سحرهایش پرده از دیدگان بیدار
کنار می زند تا نیافتنی ها را به چشم ببینند و به گوش بشنوند...
سحرهای رمضان چشیدنی است.
عاشقانه ترین کلمات، لطیف ترین عبارات و مهربانه ترین نجواها
به برکت سحرهای رمضان است که آفریده می شوند؛
و تنها کسی می تواند زیبایی سحرهای رمضان و جادوی ملکوتی آنها را
دریابد که جنس سحر را بشناسد و بداند آنچه را که هر سحر اتفاق می افتد...
سحر هنگامة سوختن دل های بی قرار است؛
برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر
وه که با خرمن مجنون دل افکار چه کرد
و نخستین تجلی این سوختن، آه و نالة سحری است؛
گرم ترانة چنگ صبوح نیست چه باک
نوای من به سحر آه عذرخواه من است
انگار بی هیچ قراردادی، همگان پذیرفته اند که بسیاری از معماها
به وقت سحر گشوده می شود و بسیاری از پرسش ها
در این هنگام باید پرسیده شوند؛
ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
همراه صمیمی سحر، باد صبا است که خود رازدار و رازدانی دیگر است؛
صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می آورد
دل شوریدة ما را به بو در کار می آورد
حکایت کردن دل تنگی ها با صبا نیز در سحر است؛
سحر بلبل حکایت با صبا کرد
که عشق روی گل با ما چه ها کرد
شکوفایی سحرگاهی هم به مدد صبا است که حاصل می شود؛
ای صبا امشبم مدد فرمای
که سحرگه شکفتنم هوس است
حرف ها و گفته های سحری از گونه ای دیگرند، نه دنیایی اند و نه کهنه،
نه بوی خودخواهی از این سخن ها می آید و نه فریب کاری،
حرف هایی نابند از عشق پاک!
می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی
این گفت سحرگه گل بلبل تو چه می گویی...
سحر فرصت جمع آمدن شاهد و ساقی و شمع است؛
به کوی میکده یارب سحر چه مشغله بود
که جوش شاهد و ساقی و شمع و مشعله بود
پیام سحر، دل بستن به لطف خداوند است؛
سحر با باد می گفتم حدیث آرزومندی
خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی
و تنها خدا می داند که دعای سحر با جان و هستی آدمی چه می کند؛
هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از یمن دعای شب و ورد سحری بود
سحر با «وصل» پیوندی ناگسستنی دارد؛
سحرم دولت بیدار به بالین آمد
گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد
و چنین سحری بی شک پایان غم و اندوه و یافتن زندگی جاودانه نیز هست؛
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
مرغ سحر، نماد خوش خبری است؛
برکش ای مرغ سحر نغمة داوودی باز
که سلیمان گل از باد هوا باز آمد
دوست که حقیقت خوبی و زیبایی و کمال را می شناسد؛
قدر مجموعة گل مرغ سحر داند و بس
که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست
جام جهان نما، به وقت سحر، به بیدار دلان تقدیم می گردد؛
پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد
و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم
و پیام شادی بخش غیب نیز همان هنگام شنیده می شود:
سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش
که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش
همه پشت گرمی مستان بیدل شده به گریة سحری است؛
بیار می که چو حافظ هزارم استظهار
به گریة سحری و نیاز نیم شبی است
که آن هم نشأت یافته از سرچشمة بی پایان لطف است:
سوز دل، اشک روان، آه سحر، نالة شب
این همه از نظر لطف شما می بینم
از همین روست که هیچ قطره ای از آن بی ثمر نمی ماند و به گوهری بی مانند بدل می شود؛
گریة شام و سحر شکر که ضایع نگشت
قطرة باران ما گوهر یکدانه شد
با این همه مبارک ترین سحر، آن است که با شب قدر همراه می گردد؛
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر که این تازه براتم دادند
گویی همة حیثیت سحر از قدری است که در آن یار و جام هر دو مهیایند؛
در شب قدر ار صبوحی کرده ام عیبم مکن
سرخوش آمد یار و جامی برکنار طاق بود
و اگر در چنین حالی، لذت سحر به بهای مستی شب از دست رود باکی نیست؛
گر فوت شد سحور چه نقصان صبوح هست
از می کنند روزه گشا طالبان یار
آری، روزه داران، خوب می دانند که:
ثواب روزه و حج قبول آن کس برد
که خاک میکدة عشق را زیارت کرد
و زمزمة شان در هر سحرگاه سحر آمیز رمضان این است که؛
آن پریشانی شب های دراز و غم دل
همه در سایة گیسوی نگار آخر شد.
منبع : آیه های انتظار
