شکوفه عرفان

مأخذ : نغمه های عاشقی در بهار ظهور

شعر از شکوفه

تـو  روشنتـر  ز نـور ِ  ماه   و  مهــری      

ســراســر رازی  و افســون  و سحـری       

ز  تـو   قـلبـم   قــرار  و  صبــر  گیــرد       

ز  تـو  جـان  رنگ  خوشبختی  پـذیـرد       

 بــرایـم   بهتــریـن   یـار   و   رفـیـقـی        

مـرا  در  رنج   و  سختـی هـا   شفیقـی       

تـو  را  دارم  چـه  غـم  دارم  خـُدایـا ؟       

ز  احسـانت  چـه  کـم   دارم   خـُدایـا ؟       

مـرا  سـرشــار  از  احســاس  کــردی        

دلـم خـوشبـو چـو عطــر یـاس  کـردی        

 مـرا  از  دست ِ  نفـس   دادی  رهـایـی         

 فکنـدی  بیـن  مـا   از  مهــر  جـُـدایی         

چــراغـی  از  خـِـرَد  در  ســر  نهـادی        

     

رهـی  از  معــرفت  بـر  مـن  گشــادی        

 ز  نــورت  راه ِ مـن  روشـن  نمـودی         

بـه هـر جــا  رهنمـای مـن  تـو بـودی        

زبـانـم  را  تـو  کــردی  نغمـه  پـرداز         

نهـادی  در  دل ِ مـن  شـــوق ِ  پـرواز        

دَمــادَم   نـام ِ  خــوبـت  بـر  لب ِ مـن        

شـده  ذکــر  همـه  روز  و  شب  مـن        

 تـو را  گـویـد  شکــوفـه حَمـد ِ بسیـار        

 ز تـو  یـاری  بخـواهـد  در همـه  کــار        

شعری از امام خمینی ( ره )

باید از آفــــــــاق و انفس بگذرى تا جـــان شوى
و آنگه از جان بگذرى تا در خور جـــانان شوى

طُـــــــرّه گیســـــــــوى او، در کف نیاید رایـــگان
باید اندر این طریقت، پاى و سر چوگان شوى

کـــــى توانــــــى خواند در محراب ابرویش نماز؟
قـــــرنها باید در این اندیشه، سرگردان شوى

در ره خــــــال لبش، لبـــــــریز بــــــاید جــام درد
رنج را افـــزون کنى، نى در پى درمان، شوى

در هواى چشم مستش، در صف مستان شهر
پاى کوبى، دست افشانى و هم‏پیمان شوى

اگر زینب نبود ...

سرّ نی در نینوا می‌ماند، اگر زینب نبود
کربلا در کربلا می‌ماند، اگر زینب نبود

چهره سرخ حقیقت، بعد از آن طوفان رنگ
پشت ابری از ریا می‌ماند، اگر زینب نبود

چشمه فریاد مظلومیّت لب‌تشنگان
در کویر تفته جا می‌ماند، اگر زینب نبود

زخمه زخمی‌ترین فریاد، در چنگ سکوت
از طراز نغمه، وامی‌ماند، اگر زینب نبود

در طلوع داغ اصغر، استخوان اشک سرخ
در گلوی چشم‌ها می‌ماند، اگر زینب نبود

ذوالجناح دادخواهی، بی‌سوار و بی‌لگام
در بیابان‌ها رها می‌ماند، اگر زینب نبود

یا علی مدد

نـور حـق در چهــره ی ِ تـو مُنــــــجلی
‏‎
شـاه مـردان ، سـاقی مستـان عـــلـی‎
 
‎
یـا علـی از جـور دنیـا خســـــــتـه ایـم‎

بـر مـددهای تـو مـا دل بســــــتـه ایـم‎
‎
‏" یـا امیـر المـومنین حیـدر مـدد‎

خاک کربلا

ز خاک ِکربلا یک مُشـت روزی

رسید از دست زوّاری به دستم

بدو گفتم که ای خاک ِ شفابخش

چرا اینگونه از بوی ِ تو مستم؟

چرا مجذوب بویت هست عالم؟

چرا من این همه دل بر تو بستم؟

برای لحظه ای بوییدن تــو

به پای کاروان ها من نشستم

بگفتا اعتبارم از حسین است..

که من ارباب ِخود را می پَرستم

اگرچه خاکم و در زیر پایت

ولیکن از پلیدی ها بِجستـم

(کمال همنشین برمن اثر کرد

وگرنه من همان خاکم که هستم)              (شعراز بهلول حبیبی زنجانی)

تقدیم به یوسف دلها

شود آیا که شبی بر دل من یار شوی؟
یار این خسته ی غمدیده ی بیمار شوی؟

سینه ی غم زده ام بهر تو سوزد همه شب
دل من آب شده کی تو پدیدار شوی؟

با کلافی بنشستم سر بازار رخت
کی تو ای یوسف من بر سر بازار شوی؟

همچو یعقوب شده دیده ام از درد فراق
کی به پیراهن خود نور شب تار شوی؟

هر که مشتاق تو شد گوشه ی چشم تو خرید
شود آیا که مرا هم تو خریدار شوی؟

ز غم غربت تو شام غریبان شده دل
چه شود گر تو مددکار دل زار شوی؟!

شعله ی خیمه ی آتش زده گوید که بیا
زائر بی کفنی بی سر و خونبار شوی؟!

دستخط شیخ بهایی در مدح امام رضا (ع)

ای خاک دَرَت سرمه ارباب بصارت!
 در تأدیتِ مدحِ تو خم پشت عبارت.

گردِ قدم ِ زائرت از غایت رفعت،
بر فرقِ فریدون بنشیند ز حقارت.

در روضه تو خیل ملایک ز مهابت،
گویند به هم مطلب خود را به اشارت.

هر صبح که روح القدس آید به طوافت،
در چشمه خورشید کند غسل زیارت.

در حشر به فریاد بهائی برس از لطف؛
کز عمر نشد حاصل او غیر خسارت.

از سقیفه تا کربلا ...

آتشی که درب و بیت خانه زهرا بسوخت

تا خــــــــیام آل پیغمــــــبر فروزان میرود ...

از سقیفه تا کربلا

راهی به وسعت تاریخ

مظلومی با دستهای بسته

و اسیرانی دست بسته ...

               بر دل سوگوارتان سلام

در نبودن تـــــــــــــــو ...

مابی تو دل به لذت عالم نمی دهیم ...

عشق تو را به عالم و آدم نمی دهیم

هر روز ، در نبودنِ تو پیرتر شدیم ...

در سینه مان هوای به جز غم نمی دهیم

سر باز کرده در هوست زخم هایمان ...

زخمی که هیچ وقت به مرهم نمی دهیم

از جام مهر و عشق تو در قلبهایمان

یک جرعه را به چشمه ی زمزم نمی دهیم

آقا بیا اگر چه نداریم توشه ای ...

جز جان خویش در ره همدم نمی دهیم

دار و ندارمان دل و دل دادنِ به توست ...

هرچند وسعمان نرسد کم نمی دهیم ...

گل یـــــــــــــــــــــاس نبوی

حضرت زهرا دلش از یاس بود

دانه‌های اشکش از الماس بود

 

باید از فقدان گل، خونجوش بود

در فراق یاس، مشکی پوش بود

 

یاس ما را رو به پاکی می برد

رو به عشقی اشتراکی می برد

 

یاس یک شب را گل ایوان ماست

یاس تنها یک سحر مهمان ماست

 

بعد روی صبح، پرپر می شود

راهی شبهای دیگر می شود

 

 

یاس مثل عطر پاک نیّـت است

یاس استنشاق معصومیّـت است

 

یاس بوی حوض کوثر می دهد

عطر اخلاق پیمبر می دهد

 

حضرت زهرا دلش از یاس بود

دانه های اشکش از الماس بود

 

داغ عطر یاس زهرا زیر ماه

می چکانید اشک حیدر را به چاه

 

عشق محزون علی یاس است و بس

چشم او یک چشمه الماس است و بس

 

اشک می ریزد علی مانند رود

بر تن زهرا: گل یاس کبود

 

گریه کن زیرا که دُخت آفتاب

بی خبر باید بخوابد در تراب

 

این دل یاس است و روح یاسمین

این امانت را امین باش ای زمین

 

نیمه شب دزدانه باید در مغاک

ریخت بر روی گل خورشید، خاک

                                   احمد عزیزی شاعر آیینی