مجالس و محافل توسّل به حضرت ولیّ عصر بسیار خوب است؛ ولی توسّلی که مطلوب و منظور از آن حقّ و وصول به حقّ باشد؛ رفع حجب ظلمانی و نورانی باشد؛ کشف حقیقت ولایت و توحید باشد؛ حصول عرفان إلهی و فنآء در ذات اقدس او باشد. این مطلوب و پسندیده است.
و لذا انتظار فرج که حتّی در زمان خود أئمّه علیهم السّلام از بزرگترین و با فضیلتترین اعمال محسوب می‌شده است. همین بوده است.
توسّل به حقیقت ولایت آن حضرت برای کشف حجاب های طریق، از افضل اعمال است؛ زیرا توحید حقّ از افضل اعمال است. و انتظار ظهور خارجی آن حضرت نیز بواسطه مقدّمیّت بر ظهور باطنی و کشف ولایت آن حضرت همچنین مفید است؛ و انتظار ظهور خارجی بر این أصل محبوب و پسندیده است.
در قرآن کریم حدود پانصد آیه در باب فضائل امیرالمومنین علی (ع) آمده است. در این مقاله کیستی علی (ع) را از نگاه دیگران و سپس از جنبه های مختلف بیان می کنیم.
وجود امام زمان(عج) در دوران غیبت فواید زیادی برای ما دارد و در این مطلب هیچ شکی نیست. پیامبر اسلام(ص) هم در این مورد فرموده است: ای والذی بعثنی بالنبوه ، انهم لینتفعون به و یستضییون بنور ولایته فی غیبته کانتفاع الناس بالشمس و ان جللها السحاب ..
وجود
امام زمان(عج) در دوران غیبت فواید زیادی برای ما دارد و در این مطلب هیچ
شکی نیست. پیامبر اسلام(ص) هم در این مورد فرموده است: «ای والذی بعثنی
بالنبوه ، انهم لینتفعون به و یستضییون بنور ولایته فی غیبته کانتفاع الناس
بالشمس و ان جللها السحاب؛[1] آری خداوندی
که مرا به پیغمبری مبعوث گردانیده است ، آن ها از وجود او منتفع می شوند و
از نور ولایتش در طول غیبت بهره می گیرند، چنان که از آفتاب پشت پرده
استفاده می برند.»
و خود امام زمان(ع) در این باره فرموده است: «همان طور که از خورشید در وقتی که توسط ابرها پنهان شده است، بهره گیری می شود، از من نیز در زمان غیبتم به همان صورت بهره می برند.»[2]
در ذکر جزئی و مصداقی این فواید نیز می توانیم مواردی را بیان کنیم:
خودشناسی در دین چه جایگاهی دارد؟
ادیان آسمانی، پیشوایان دینی و علمای اخلاق، تأکید زیادی به خودشناسی و لزوم پرداختن به خویش دارند، که اصرار و توصیه آن ها ارشاد به یک حقیقت فطری و عقلی است. مرحوم آمدی در کتاب شریف غررالحکم و دررالکلم، در این زمینه،نزدیک به سی روایت را با مضامین گوناگون از مولای متّقیان علی(ع)، جمع آوری نموده است. معروف ترین روایت در این زمینه، از پیامبر گرامی(ص) می باشد که خودشناسی را راه خداشناسی معرّفی فرمودند: «من عرف نفسه فقد عرف ربّه؛ هر کس نفس خویش را شناخت، خدای خویش را شناخت».[۱]
پیامبر اکرم (ص) رحلت فرمودند یا شهادت؟
درباره این موضوع در میان نویسندگان و مورخان اختلاف می باشد و بعضی از
نویسندگان فقط به بیان این جمله که مریض شد و از دنیا رفت اکتفاء کرده اند.
و بعضی قائلند که حضرت مسموم شده و به شهادت رسیدند. که اکثرا هم همین قول
دوم را قبول دارند. آسمونی در این مقاله مطالب مفیدی در همین مورد برای
شما عزیزان آماده کرده است که در ادامه می خوانید:
معنای تبرک
تبرک به چیزى؛ یعنى طلب برکت (فزونی و فایده با دوام و ثابت) از طریق آن
شىء. و در اصطلاح به معناى طلب برکت از طریق چیزها یا حقیقتهایى است که
خداوند متعال براى آنها امتیازها و مقامهاى خاصى قرار داده است؛ مانند
لمس کردن یا بوسیدن دست پیامبر صلى الله علیه و آله، بوسیدن برخى از آثار
آن حضرت بعد از وفاتش، بوسیدن و لمس حجر الاسود و ...
مسلم است که میان آثار پیامبران، امامان و صالحان و خیراتى که انسان از این
راه به دست مىآورد رابطه مادى وجود ندارد یا دست‌کم، این رابطه تاکنون،
کشف نشده ولی فیضهاى الهى بر بندگان گاهى از غیر راه‌‌های طبیعى و مادی
افاضه مىشود و آن زمانی است که اراده الهى بر این باشد که حاجتهاى یک
انسان مؤمن را از راه تبرّک به پیامبر و امام یا آثار متعلق به او برآورده
سازد.
آیات قرآن کریم و روایات فراوانى بر این حقیقت تأکید دارد. افزون بر اینکه هیچ مانع عقلى در این بین وجود ندارد.
یکی از صحنه‌های سخت قیامت، گذر از پل صراط است. برای عبور از این جاده دقیق و ظریف، سزاوار است پیش از آن در دنیا انسان خود را به لوازم و شاخص‌های مجهز نموده باشد، انجام وظایف و تکالیف دینی، محبت و دوستی با اهل بیت پیامبر اکرم(ص) و ترک گناه و معصیت از جمله لوازم ضروری عبور از این مسیر خطرناک به شمار می‌آید.
موقعیّت و منزلت ائمّه علیهم السلام
روزى امام محمّد باقر صلوات اللّه و سلامه علیه در جمع عدّه اى
از دوستان و اصحاب خود فرمود:
من در حیرت و تعجّب هستم از کسانى که ولایت ما را پذیرفته اند و
امامت و خلافت ما را قبول کرده اند و معتقد هستند که دستورات ما در تمام امور واجب
و همانند دستورات الهى لازم الا جراء مى باشد؛ ولى در مرحله عمل سست و ضعیف هستند.
و عقیده آن ها نسبت به عمل - در همه جوانب معنوى و مادّى - ضعیف است و حقوق ما را
رعایت نمى کنند و کردار و اعمال خویش را توجیه مى نمایند.
و فکر مى کنند که ما از زندگى و از افکار و عقائد آن ها بى
اطّلاع مى باشیم .
آیا چنین افرادى گمان برده اند که خداوند، طاعت عدّه اى از
بندگانش را بر دیگران واجب و لازم گردانیده است ؟!
و این عدّه نسبت به حوادث و رخ دادهاى آسمان و زمین بى اطّلاع و
ناآگاه هستند؛ و فکر مى کنند که خداوند سبحان علوم و دانش خود را نسبت به ایشان دریغ
و مضایقه نموده است .
و ایشان بر این عقیده هستند که ما اهل بیت از آن بى اطّلاع
هستیم !!
در این هنگام ، یکى از افراد حاضر در مجلس به نام حمران، گفت :
یا ابن رسول اللّه ! آیا آنچه امیرالمؤ منین علىّ و نیز دو فرزندش حسن و حسین
علیهم السلام انجام دادند و آنچه که بر سرشان آمد، همه آن ها اراده و خواست خداوند
متعال بود؟! امام محمّد باقر علیه السلام در پاسخ او اظهار داشت : چنانچه آن ها از خداوند متعال درخواست مى نمودند، دعایشان
مستجاب مى گردید و خداوند ظلم طاغوتیان را برطرف مى ساخت عُمْر و حکومت ظالمان
پایان مى یافت .
ولیکن آنچه ظلم و ستم بر آن ها وارد شد، نه به جهت گناه و معصیت
ایشان بود بلکه به جهت مصالح و حکمت هاى دیگرى بود - که انسان هاى عادّى از درک آن
ناآگاه و عاجزند - .
و ما - اهل بیت عصمت و طهارت و بلکه همه افراد - باید تابع
مصالح و مقدّرات الهى باشیم .(1)
منبع:
1-الخراج و الجرایح : ج 2، ص 870، ح 87.
