یکی از خصوصیات مهم انبیاء عظام «عصمت» است. عصمت دارای مراتبی است؛ مرتبه اول آن عصمت از خطا و اشتباه در دریافت و ابلاغ وحی است؛ مرتبه دوم آن، عصمت از گناه و معصیت است؛ مرتبه سوم آن، عصمت از خطا و اشتباه در امور عادی زندگی است. شیعه بالاتفاق معتقد است جمیع انبیاء از ابتدای تولد تا پایان زندگی خود، معصوم بوده و دارای همه مراتب عصمت هستند و هرگز هیچ گناه، خطا یا اشتباهی از آنان صادر نمی‌شود.
اما دلیل شیعه بر این مدعا چیست؟
همچنان که در تفاسیر قرآن آمده: وسیله به معنی «تقرب جستن و یا چیزی که باعث نزدیکی به دیگری از روی علاقه و رغبت می شود» است .[۱]
خداوند به مقتضای لطف و رحمت بی انتهای خویش، اسباب و وسایل هدایت مردم را فراهم کرده است که یکی از آن وسایل فرستادن پیامبران و نزول کتب آسمانی و راهنمایی رهبران دینی است.
هر چند خداوند می تواند بدون واسطه، فیض خود را به موجودات برساند، ولی
سنت الهی بر این تعلق گرفته که جهان هستی را بر اساس نظام اسباب و عوامل
قرار دهد و فیض خود را تنها از راه علل و اسباب اعطا کند. در روایتی امام
صادق(علیه السلام) می فرماید: "اَبَی اللهُ أنْ یَجْرِیَ الْاَشْیَاءُ
اِلَّا بِالأسْبَابِ؛ [۲] خداوند امور و اشیا را از طریق علل و سببش جاری
می سازد".
بر این اساس است که انسان در همه کارهای زندگی به اسباب و وسایل توسل می کند.
خداوند برای اعطای فیض خویش، راه ها و اسباب خیری را مشخص کرده است، مانند نماز، روزه، نیکی به یتیم، خدمت به مردم و غیره.
از جمله اسباب و عوامل، نزول فیض و رحمت الهی، وجود انسان های به حق رسیده یعنی امامان و پیامبران هستند.
امام
علی (علیه السلام) در روایتی، وسائلی ذکر کرده که برای نزدیک شدن انسان به
خدا می توان از آنها بهره برد، مانند ایمان به خدا و پیامبر و جهاد در راه
خدا و کلمه اخلاص (لا اله الا الله) و نماز و زکات و روزه و حج و عمره و
صله رحم و انفاق و کارهای نیک.[۳]
همان طوری که امور برشمرده، وسیله
نزدیکی به خداوند هستند، استمداد از ارواح مطهر پیامبران و اولیای الهی نیز
وسیله تقرب به خداوند است که در قرآن و روایات بدان اشاره شده است. قرآن
مجید می فرماید:"وابتغوا الیه الوسیله"؛ به سوی او وسیله به دست آورید.
[مائده، آیه ۳۵] پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در مورد شیوه توسل
فرمود: "الَّلهُمَّ انِّی أسْألُکَ وَ أتَوَجّهُ اِلَیْکَ بِنَبیّکَ
نَبِیِّ الرَّحْمَةِ".[۴]
بنابراین توسل، لازمه زندگی انسان در جهان هستی است که بر آن قانون اسباب و عوامل حکم‌فرما است.
در این بین، پیامبران و امامان به جهت نزدیکی و قرب به خداوند، نیز به خاطر این که صفات الهی در آنان به گونه کامل تر از دیگر موجودات تجلی یافته است، مورد توسل قرار می گیرند. اینان تجلی گاه صفات خداوندند، یعنی همان گونه که خداوند رحمان و رحیم و جبار و سمیع و علیم است، در حد نازل تر، صفات و اسمای الهی در این انسان های به خدا پیوسته و تجلی یافته است. پس شایسته ترین افراد برای توسل و شفاعت و رسیدن به خداوند این انسان های صالح هستند.
انسان با توسل به پیامبران و امامان، به مرتبه نازل وجود الهی تمسک و توسل یافته است.
اضافه می کنیم که توسّل یعنی کسی را در پیشگاه خداوند شفیع قرار دادن.
البته
آدمی می تواند و مجاز است که مستقیماً از خداوندحاجت خود را بخواهد؛ ولی
اگر بتواند در این مسیر دعای دیگران ـ به خصوص مقرّبان به درگاه الهی را هم
همراه خودش کند، احتمال تأثیر بیشتری در کار خواهد بود. ولی اگر خداوند
به طور کلی فراموش گردد و تنها وسایط دیده شوند،بدیهی است که این امر با
آموزههای دینی و قرآنی سازگاری ندارد.
اما اینکه چرا به ائمه (علیهم السلام) توسل می جوییم؟ علت های مختلفی دارد:
مهمترین
آن دستور خداست، خداوند در قرآن فرموده است: "وَابْتَغُوا اِلَیْهِ
الْوَسِیلَهِ" [مائده آیه ۳۵]؛ به سوی خداوند وسیله برگیرید، این وسیله می
تواند اعمال صالح باشد و می تواند شخص صالح و وجیهی باشد. زیرا انسان
آلوده و گنهکار چون از ساحت قرب الهی دور است با استشفاع از محبوبین درگاه
خدا تضمین بهتری برای درخواست خود می یابد.
در قرآن نیز آیاتی در مورد توسل به اولیا آمده است. فرزندان یعقوب هنگام پشیمانی از گناه خود به یعقوب(علیه السلام) گفتند: "یَا اَبَانَا اسْتَغْفِرْلَنَا" [یوسف آیه ۹۷] ؛ ای پدر! تو برای ما طلب آمرزش نما.
در آیه دیگر می فرماید: "وَلَوْ اَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُوا اَنْفُسَهُمْ جَاوُءکَ فَاسْتَغْفِرْوالله وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُواللهَ تَوَّاباً رَحِیماً" [نساء آیه ۶۴]؛ اگر به هنگام ستم برخویش نزد تو آیند "ای پیامبر" واستغفار کرده و تو نیز برای آنان استغفار کنی خدا را توبه پذیر و مهربان خواهند یافت".
پی نوشت :
۱ . تفسیر نمونه، ج۴، ص ۴۶۴.
۲ . کافی،چ۱، ص ۱۸۳.
۳ . نهج البلاغه ، خطبه ۱۰۹ ، فیض الاسلام.
۴ .سنن ابن ماجه، ج۱، ص ۴۴۱.
امشب شب جانسوز عاشوراست ...
امشب شبی است که امام به یاران اذن میدهد هر کس میخواهد با استفاده از تاریکی شب برود اما کسی نمیرود ...
امشب در خیمه ها غوغاست ... تیز کردن شمشیرها – آماده کردن زره ها – وداع – دلدادگی ...
امشب از خیمه ها دری به ملکوت باز شده است ... ترنم نماز شب ، تلاوت قرآن ، مناجات ، ذکر و دعا به گوش میرسد ...
امشب اباعبدالله الحسین (ع) خار و خاشاک اطراف خیمه ها را جمع میکند تا فردا بچه ها راه فراری داشته باشند ...
امشب علی اصغـــــر آرام در آغوش رباب آرمیده و رقیـــه نگران فردای برادر است ...
امشب سکینه آرامش ندارد . بیقرار و بی تاب بیم وقوع فردا را دارد ...
امشب قاسم نو رستـــه از عمو در مورد شهادتش می پرسد و الموت عندی احلی من العسل را در تاریخ ثبت میکند ...
امشب زینب دل آشفته به اطراف خیمه ها میگردد . در نیمه شب دو جلسه برقرار است :
در یک جلسه قمر بنی هاشم جوانان هاشمی را ترغیب میکنند تا آنان هستند کسی مقدم بر آنان به میدان نرود
و در جلسه دیگران حبیب بن مظاهر به یاران میگوید مبادا تا ما هستیم یکی از مهمانمان بنی هاشم به میدان برود
و زینب دلش قدری آرام می شود ...
امشب یاران حسین جای خود را در بهشت می بینند ...
امشب نماز شب و تلاوت قرآن حال دیگری دارد ...
امشب شب تصمیم سرنوشت ساز است نه برای یک عمر که برای یک تاریخ ...
امشب شب عشق و دلدادگی است ... شبی که فردایش سخت ترین امتحان برگزار می شود ...
امشب شب عاشوراست ...
و امشب بیش از هر شب دیگری مهــــدی فاطــمه اشک و خون از دیده می گرید ...
امشب باید گفت : بقیـــــة الله آجرک الله فی مصیبة جدک الحســــین
نام معشوق مبر نزد من از عشق مگو / عشق دیریست که در پیچ و خم عباس است
هر چه داریم همه از کرَم عباس است / خلقت جنت حق لطف کرم عباس است
تقدیر در شمشیر پیمان های عاشورا ست / هنگامه ای از خون، بیابان های عاشورا ست
تفسیر چرخش های سر ، بر سجده گاه عشق / رقص نماز ظهر ِ چوگان های عاشورا ست.
از علقمه آمدی بگو یاس کجاست / گلواژه عشق و شور و احساس کجاست
دستت به کمر گرفته ای لب بگشا / بابا تو بگو ! عمویم عباس کجاست ؟
چه تفاوتی است میان این دو نوع خون ریختن ؟
یکی خونی است که در راه امام حسین علیه السلام
و دفاع از دین و میهن اسلامی ریخته شده
و
دیگری خونی است که به اسم امام حسین (ع)
اما در حقیقت در جهت خدشه دار کردن
و منفور نشان دادن چهره شیعیان در جهان ریخته شده
خدایا به همه ما، مقدم بر شور حسینی ،
شعور حسینی عنایت بفرما
