آیت الله مجتهـدی تهرانے:
اولیـن عملے ڪہ باعث خـوب شـدن
ڪار و بـار انسـان مے شـود راضـے
نگہ داشتـن پـدر و مـادر اســتـــ ....
دومیـن عمـل نمـاز اول وقـت اسـتـــ ....
نمـاز اول وقـتـــ در ایـن ڪہ ڪارتـان خـوب شـود مـؤثـّر است.
ڪسـانے ڪہ بہ هر دری مے_زننـد ،
ڪارشـان درسـتـــ نمے شـود برای ایـن اسـتـــ
ڪہ نمـاز اول وقـتـــ نمے خـواننـد.
جـوانهـا بہ شمـا توصیـہ مے_ڪنـم
اگر مے خـواهیـد هم دنیـا داشتـہ باشیـد و هـم آخـرت
نمـاز اول وقـتـــ بخـوانیـد
غیرت و حمیّت، یعنی تلاش در نگهداری آنچه حفظش ضروری است. غیرت در دین به معنای دفاع از دین و پافشاری بر حفظ ارزش های دینی است و غیرت در مورد ناموس هم به معنای حفظ ناموس در برابر نامحرم است. این صفت در قالب مطلوبش، از شجاعت، بزرگ منشی و عزت نفس انسان در برابر وسوسه های شیطان و بی تفاوتی به ناموس و اعتقادات نشأت می گیرد.
رهبر معظم انقلاب
در مراسم شب خاطره دفاع مقدس:
نگذارید حادثه دفاع مقدس فراموش شود
کسانی برای ضعیف کردن این حقیقت در زندگی و ذهن ما انگیزه دارند
همــان کســانی که برای کشــورهای اســـلامی برنامه ریزی می کنند
و به آنها ابلاغ میکنند و آنها هم قبول میکنند که مساله جهاد و شهادت
را از مجموعه کتابهای معارف دینی و مدارس و دانشگاه حذف کنند
همان انگیزه ها در داخل استمرار پیدا میکند
نباید غفلت کرد.
تعریف مراقبه :
و آن عبارت است از آنکه سالک در جمیع احوال مراقب و مواظب باشد تا از آنچه وظیفه اوست تخطّى ننماید و از آنچه بر آن عازم شده تخلّف نکند.
مراقبه معناى عامّى است و به اختلاف مقامات و درجات و منازل سالک تفاوت مىکند. در ابتداى امر سلوک مراقبه
عبارتست از آنکه از آنچه به درد دین و دنیاى او نمیخورد اجتناب کند و از ما لا یعنى دورى گزیند و سعى کند تا خلاف رضاى خدا در قول و فعل از او صادر نگردد، ولى کمکم این مراقبه شدّت یافته و درجه به درجه بالا میرود. گاهى مراقبه عبارتست از توجّه به سکوت خود و گاهى به نفس خود و گاهى به بالاتر از آن از مراتب حقیقت از اسماء و صفات کلّیه الهیه. و مراتب و درجات آن إن شاء اللّه تعالى بیان خواهد شد.
باید دانست که مراقبه از اهمّ شرائط سلوک است، و مشایخ عظام را در آن تأکیداتى است، و بسیارى آن را از لوازم حتمیه سیر و سلوک شمرده اند، چه آن به منزله حجر اساسى است، و ذکر و فکر و سایر شرائط بر آن حجر بنا نهاده میشود، لذا تا مراقبه صورت نگیرد ذکر و فکر بدون اثر خواهد بود.
مراقبه حکم پرهیز از غذاى نامناسب براى مریض را دارد، و ذکر و فکر حکم دارو، و تا وقتى که مریض مزاج خود را پاک ننماید و از آنچه مناسب او نیست پرهیز نکند دارو بىاثر خواهد بود، و چه بسا گاهى اثر معکوس میدهد، لذا بزرگان و اساتید عظام این راه، سالک بدون مراقبه را از ذکر و فکر منع مىکنند و ذکر و فکر را بر حسب درجات سالک انتخاب مینمایند.
منبع: رساله لب اللباب در سیر و سلوک اولى الألباب، ص 113
در نماز، سفره بنده دلش را برای راز و نیاز با خدایش باز میکند و شروع به حرف زدن، ستایش کردن و درخواست از خداوند میکند و نهایت بندگی‌اش را برای خداوند به مرحله ظهور می‌گذارد.
در این بین نماز می‌تواند پل ارتباطی قویتری باشد وتمام ثوابش را در بر داشته باشد، به شرطی که صحیح و در اول وقت بر‌‌گذار شود.
اگر چه حقیقت نماز همچون سایر امور، در باطن و روح او نهفته شده است ، اما هرگاه آن حقیقت بخواهد در عالم خارج تحقق یابد، قطعاً باید در صورت و قالب خاص باشد در غیر این صورت نماز نبوده، بلکه پدیده دیگری است.
پس حقیقت نماز اعم از صورت ظاهری و معنای باطنی است و تمسک به هر یک از این دو بدون دیگری نماز نیست، در نتیجه هم کسانی‌که به ظاهر آن تشبث جسته و از روح آن بی‌خبرند از حقیقت نماز غافلند و هم آنان‌که نماز نمی‌خوانند و ادعا دارند که ما به معنا و حقیقت آن رسیده‌ایم معرفتی از نماز ندارند، چون نماز در هر دو صورت فاقد حقیقت است.
اولین چیزی که باید در ماه رجب مورد توجه قرار گیرد
ایام
ماه مبارک رجب است. اولین چیزى که در این ایام و بعد در ایام ماه مبارک
شعبان، بالاخره در پله‌ى سوم و بالاتر در ماه مبارک رمضان باید مورد توجه
یکایک ما قرار بگیرد – هر جا هستیم – اصلاح خود و زدودن غفلتها و ظلمتها از
دل خود باید باشد؛ اصل این است. همه‌ى این ماجراها و کشمکشهائى که در
زندگى بشر، در بعثت انبیاء، در مبارزات اجتماعى و سیاسى و نظامى‌اى که
پیغمبران الهى با دشمنان خدا داشتند – رنجها، محنتها، شادى‌ها، پیروزى‌ها،
شکستها، همه و همه – مقدمه‌ى این است که انسان بتواند در هنگام عبور از این
مرزى که ناگزیر باید از آن عبور کرد – یعنى مرز زندگى مادى و حیات اخروى و
دائمى – شادمان باشد، خرسند باشد، حسرت‌زده نباشد؛ همه‌ى حرفها براى این
است. اگر گفته‌اند اخلاق خوب داشته باشید، اگر گفته‌اند عمل به این مقررات
داشته باشید، اگر گفته‌اند مبارزه کنید، اگر گفته‌اند عبادت کنید، همه براى
این است که این ماده‌ى خامى را که به ما سپرده شده است، به کیفیت مطلوب و
محصول بهینه برسانیم و از این دروازه خارج کنیم؛ براى این است که این
صفحه‌ى سفیدى که به ما سپردند تا آن را با اعمال خود منقش کنیم، با نقش
زیبائى، با نقش مطلوبى از آب در بیاوریم و روى دست بگیریم و برویم. همه چیز
آنجاست، سرنوشت آنجاست؛ اینها مقدمه است. در این اردوگاهى که ما امروز در
آن مشغول تمرین هستیم، براى اینکه تا یک جائى این تمرین به کار ما بیاید،
باید سعیمان بر این باشد که در این اردوگاه از حداکثر فرصتها استفاده کنیم؛
نگذاریم غنیمتى از دست برود، سرمایه‌اى سوخت و سوز بشود و چیزى در مقابل
آن عائد نشود.
اینى
که فرمودند: «انّ الانسان لفى خسر»، خسر یعنى همین؛ یعنى سرمایه‌سوز شدن،
از دست رفتن سرمایه. همه‌ى ما هر لحظه در حال از دست دادن سرمایه هستیم.
سرمایه چیست؟ عمر ماست. لحظه به لحظه من و شما داریم این سرمایه را از دست
میدهیم. امروز ما نسبت به دیروز بخش دیگرى از سرمایه را باز از دست
داده‌ایم. در این عمر چند ده ساله مثلاً، لحظه به لحظه در حال سوختنِ این
شمع است؛ در حال نابود شدنِ این سرمایه است. خوب، در مقابل او چه به دست
مى‌آوریم؟ این مهم است. «الّا الّذین ءامنوا و عملوا الصّالحات و تواصوا
بالحقّ و تواصوا بالصّبر». اگر ایمان بود، عمل صالح بود – که بخشى از عمل
صالح هم که مهمتر است، این است که تواصى به حق بود، تواصى به صبر بود – آن
وقت این سرمایه رفته است، اما چیز بهترى جاى آن را خواهد گرفت. مثل اینکه
شما پولتان را برمیدارید، میروید بازار؛ از بازار که مى‌آئید بیرون، این
پول از دست رفته است و دیگر توى جیب شما نیست؛ مهم این است که در مقابلش چه
با خودتان آوردید؛ از این بازار دست خالى برنگشته باشید.
رجب، هفتمین ماه سال قمری است که در اسلام به آن اهمیت ویژه ای داده شده و در شمار ماه های پرفضیلتْ و یکی از چهارماه برخوردار از حرمت و قداست ویژه است. رجب، ماهی است که در آنْ بندگان و مؤمنان و ره پویان، خود را برای شرکت در مهمانی بزرگ خداوند آماده می کنند. ماهِ زدودن غبار تیرگی از روح و جان، ماهِ تمرین حضور و توجه به بیشتر به معنویات، و ماه بندگی و فرمان بری و در نهایتْ سرآغاز اُنس و الفتی جانانه به پروردگار هستی بخش است.
سلام بر ماه رجب
سلام بر ماه رجب، ماه پیوند بندگان با معبود مهربان، ماه بارش باران مهر و محبت الهی، ماه رسیدن به سر منزل مقصود، و ماه اُنس شب زنده دارانِ همیشه بیدار با محبوب و معبود بی همتا.
سلام بر هلال رجب که آمدنش مژده پایان اندوه است و بدر آنْ یادآور تولد ماه تمام، امامِ هُمام و حیدر کرّار و پایانشْ نوید رهایی بشر از جهل و نادانی، شکوفایی اخلاق انسانی، بعثت آن بزرگْ مردِ تاریخ برای همیشه زمان.
سلام بر بهار مناجات و بندگی. سلام بر نجوای شبانه اهالی رجب. سلام بر شب های رجب که پذیرای زاهدان است و سلام بر روزهایش که میزبان عاشقان وصال الهی است و سلام بر لحظه لحظه رجب که شاهد ذکرِ ذاکران است.
برای هیچ کدام از یاران رسول خدا (ص) باورکردنی نبود
که ظرف چند دقیقه یک تل بزرگ از خار و هیزم و خاشاک فراهم شود؛
آن هم در این بیابان کویری و لم یزرع.
آن روز رسول خدا (ص) با عده‌ای از یاران در بیابانی کویری فرود آمدند.
هنگام صرف غذا فرارسیده بود. پیامبر (ص) به اصحاب فرمودند
که هرکدام به سمتی روانه شوند و قدری هیزم
برای تهیه‌ی آتش و پختن غذا تهیه کنند.
و من مشی الی مسجد یطلب فیه الجماعه کان له بکل خطوه سبعون الف حسنه، و یرفع له من الدرجات مثل ذلک، فان مات و هو علی ذلک و کل الله به سبعین الف ملک یعودونه فی قبره و یبشرونه و یونسونه فی وحدته و یستغفرون له حتی یبعث؛ (وسائل الشیعه، ج ۵، ص ۳۷۲) (امالی طوسی، ج ۲، ص ۳۰۷)
کسی که به قصد شرکت در نماز جماعت به سوی مسجد گام برمی دارد، خداوند متعال در مقابل هرگامی که برمی دارد، هفتاد هزار حسنه به او پاداش می دهد و به همین میزان نیز درجات وی بالا خواهد رفت و اگر در چنین حالی بمیرد، خداوند متعال هفتاد هزار فرشته را مأمور می نماید تا در قبر به دیدار او رفته، وی را بشارت دهند و در تنهایی قبر، انیس او باشند و تا روز قیامت برایش طلب آمرزش کنند.
